در اینجا یک فیلم زیبا از آن فیلمساز قابل تقدیر تران آن هانگ است – اما در ژانری است که من نسبت به آن بی اعتنا هستم، رگه “غذاخوری”، که در آن قرار است ما بر روی تمام جزئیات بی پایان غذا و غذاهای لذیذ غفلت کنیم. و در آن غذا تمایل دارد تا حدودی به عنوان استعاره ای برای اشتراک گذاری، برای خانواده و دوستی ارائه شود. (مکالمه اخیر با یکی از دوستان با او به پایان رسید که گفت: فیلم های “غذاخوری” بدتر از فیلم های “فیلمی” نیستند که من برای آنها غلت می زنم، با نماهای بی پایان عاشقانه آنها به سینما از پرتوهای پروژکتور در تاریکی و سینماهای محبوبی که پس از 80 سال و غیره به شدت بسته می شوند. هر کسی سلیقه خود را دارد.)

The Pot-au-Feu با بازی بنوا ماگیمل و ژولیت بینوش که در فیلم Belle Époque می گذرد، توسط کارگردان از رمان زندگی و شور دودین بوفانت در سال 1924 اقتباس شده است. بلوار مارسل روف. ماگیمل نقش دودین را بازی می‌کند، یک لذیذ پرشور که به سبکی زندگی می‌کند، که تا حدی بر اساس ژان بریلات-ساوارین، معتاد افسانه‌ای واقعی زندگی می‌کند. دودین رستورانی را اداره نمی‌کند – او فقط آنقدر ثروتمند است که در تمام طول روز هیچ کاری انجام نمی‌دهد، جز فکر کردن و خوردن غذای باکیفیت، و ظاهری بسیار شیک دارد.

تخصص دودین بسیار شناخته شده است و او آشپزی به نام اوژنی با بازی بینوش دارد که به همان اندازه مورد تحسین قرار می گیرد و دودین چندان عاشق او نیست. او هر خواسته‌ای را که دودین برای او می‌گذارد به طرز درخشانی تفسیر می‌کند: او نیز مانند او، درک غریزی و خلاقانه‌ای از طعم، بافت، ترکیب و عطر غذا، نمایشنامه و شعر ذاتی در نحوه ارائه و مصرف آن دارد، و اهمیت اصلی آن برای موجودیت متمدن: به سؤال خسته کننده کسانی که نمی توانند این گونه غذا بخورند، یا اصلاً نمی توانند غذا بخورند، ذکر نشده است و فقدان تقوا احتمالاً بهترین است.

نماهای ثابت زیادی از این ظروف در حال آماده شدن و بینوش و ماگیمل وجود دارد که به درستی از آنها قدردانی می کنند و ما را به این همه تجمل حسی تصفیه شده دعوت می کند. من به طرز کفرآمیزی آرزوی یک شات 25 دقیقه ای از Magimel و Binoche را داشتم که می خواستند برنامه Deliveroo را تنها با یک سیگنال 3G روی تلفن های هوشمند خود دانلود کنند.

دودین عادت دارد گروهی از دوستان بزرگ مرد را برای شام های منظم و تماشایی دعوت کند، در حالی که اوژنی با خجالت در آشپزخانه با خدمتکار و خواهرزاده 13 ساله خدمتکار که استعداد فوق العاده ای در آشپزی نشان می دهد غذا می خورد. خودش. یک روز عصر، یک نجیب زاده خارجی با شکوه، دودین و گروه دوستش را برای شام دعوت می کند و سعی می کند او را با یک مهمانی بزرگ و غیرمعمول بیش از حد تجملاتی و نامحسوس تحت تأثیر قرار دهد. دودین که احساس می‌کند مجبور به جبران لطف می‌شود، تصمیم می‌گیرد این اشراف‌سالار را به خانه‌اش دعوت کند، اما قصد دارد صرفاً به “Pot-au-Feu” خدمت کند – یک غذای روستایی کاملاً ساده، الهام‌بخش و صادقانه. (باز هم توهینی از من: متوجه شدم که تحسین آنتون اگو برای غذای خاص در فیلم راتاتویی پیکسار را به یاد می‌آورم و ترجیح می‌دهم). au-feu از عشق خالص خالص.

جذابیت و ظرافتی در اینجا وجود دارد و ماگیمل و بینوش بی عیب و نقص اجرا می کنند، اگرچه من کاملاً مطمئن نبودم که آنها به عنوان اجزای یک داستان عاشقانه با هم باشند. به‌عنوان یک فیلم خوراکی، می‌توان آن را بسیار توصیه کرد و من آن را جذاب دیدم، هرچند شاید در نقش دکتر جکیل برای آقای هاید از La Grande Bouffe اثر مارکو فرری. شاید به زودی یک کات کارگردانی 230 دقیقه ای با یک صحنه ماراتن شستشو در پایان وجود داشته باشد.