دبلیواینجا ریشی است؟ حتی زمانی که نخست‌وزیر مانند هفته گذشته در هواپیما به ژاپن و یا در هلیکوپتر به ساوتهمپتون، مانند هفته قبل، در بالای زمین نیست، باز هم هوای عجیبی در مورد خود دارد. او توجه زیادی به چرخه اخبار روزانه نمی کند. او حتی به خود زحمت نمی دهد که خیلی درگیر درگیری های بزرگی باشد که در دولت خودش منفجر می شود، اغلب بیشتر مفسری ظاهر می شود که بعداً به یک رویداد بزرگ مانند استعفای وزیر پاسخ می دهد، نه اینکه مشت محکمی باشد که آنها را بیرون می راند. .
او هنگام صحبت در مورد ارقام خالص مهاجرت، گفت: “من اعدادی را به ارث بردم”، به این معنی که شخص دیگری مسئول است، شاید حتی یک حزب سیاسی دیگر. پاسخ او به استعفای دومینیک راب بیشتر شبیه به یک وبلاگ بود که به اخبار واکنش نشان می داد، نه تلاشی برای کنترل به نظر برسد. در واقع، او گاهی حتی در ارائه این نوع اظهار نظر آنقدر کند عمل می کند که اگر یک روزنامه نگار صرف بود نه نخست وزیر، سردبیرش با او تماس می گرفت و از او می پرسید که آیا به زودی نسخه ای در راه است یا خیر.
هفته گذشته، جدایی او به همکاران پر سر و صدا اجازه داد تا همه توجه را برای برنامه‌های خود برای حزب محافظه‌کار جلب کنند، خواه سوئلا براورمن از مشکلات افراد بالای مهاجرت شکایت می‌کرد، یا پشتیبان‌هایی که درباره چیزهایی که بسیاری از رای‌دهندگان را به چالش می‌کشند، تعجب می‌کردند. مانند اهمیت خانواده “هنجاری” یا خطرات ادعایی مراقبت از کودک. در پایان هفته، یک پشتیبان ارشد به طور ناخواسته در یک استودیوی تلویزیونی به مرور خاطرات دوران کودکی خود در شنا کردن در فاضلاب پرداخت. سوناک در پاسخ به فراخوان براورمن برای کاهش مهاجرت خالص باقی ماند و سخنگویان او در تلاش برای پاکسازی نشت‌های سمی مختلف از پشتیبان‌ها در مورد ارزش‌های خانوادگی و فاضلاب بودند. چرا نخست وزیر، اینقدر در مورد تصویر رسانه ای و ارائه خود، اجازه می دهد این اتفاق بیفتد؟
یک نظریه در مورد جدایی سوناک می گوید که مزاحم ها، از جمله وزیر خانه خودش و دو نفر قبلی در خیابان داونینگ، تا حد زیادی خود را مضحک جلوه می دهند. یکی از متحدان Sunak مشاهده می کند که “به نظر می رسد آنها به جای نشان دادن خود به عنوان یک جایگزین، به نشان دادن خود ادامه می دهند: واکنش به بیشتر اتفاقاتی که اخیراً رخ داده است این بوده است که “خدا را شکر که ما ریشی داریم تا یکی از این موارد””. بوریس جانسون با اظهار نظر در مورد برگزیت در سخنرانی‌ای که به‌جای حضور در مجلس عوام برای آن پول هنگفتی دریافت کرد، بسیاری از نمایندگان مجلس را آزار داد. نمایندگان مجلس به درستی درباره اهمیت اتاق عوام برای بحث واقعی – و همچنین نسبت به پتانسیل درآمدی نخست وزیر سابق حسادت می کنند. در همین حال، مداخله لیز تراس در تایوان آخرین مورد از فهرست اقدامات بزرگ آن نخست‌وزیر سابق است که باعث شده بسیاری از نمایندگان محافظه‌کار در مورد عدم آگاهی او از خود بخندند، تا جایی که نزدیک‌ترین دوست او در سیاست، ترز کافی، مشاهده کرد. مودبانه: “به جرأت می توانم بگویم، لیز زمان خود را به عنوان نخست وزیر سپری کرد.” براورمن هنوز یک نیروی قدرتمند در حزب محافظه‌کار است، اما سخنرانی او در کنفرانس محافظه‌کاری ملی که در آن خواستار کاهش مهاجرت شد، محافظه‌کاران را در صندلی‌های «دیوار قرمز» مجروح کرد. این نمایندگان مجلس با او در مورد نیاز به کاهش مهاجرت خالص موافق هستند، اما آنها به ویژه مایل نیستند که وزیر کشور نمونه دیگری از شکست دولت در زمینه مهاجرت قانونی را برجسته کند، در حالی که آنها از قبل تلاش می کنند رای دهندگان خود را متقاعد کنند که اعتقاد حزبشان را حفظ کنند. واقعاً مسئله مهمتر قایق های کوچک را حل خواهد کرد. یکی از پشتیبان‌ها می‌گوید: «در واقع نیازی نداریم که او به رأی‌دهندگان ما دلیل دیگری برای ناامید شدن از ما بدهد».
در حالی که رقبای سوناک درگیر چیزی می شوند که Thangam Debbonaire از حزب کارگر به عنوان “توطئه محافظه کاران کمیک کان” توصیف می کند، نخست وزیر بی سر و صدا در حال انجام است. او از زمانی که صرفه‌جویی شده با وسواس نداشتن در مورد یک پنجره چهار ساعته در چرخه اخبار، استفاده می‌کند تا به پنج اولویت خود یعنی کاهش تورم، توسعه اقتصاد، کاهش بدهی‌های ملی، کاهش فهرست انتظار NHS و توقف قایق‌های کوچک دست یابد. او همچنین به شدت روی روابط با حزب پارلمانی کار کرده است. منشی خصوصی پارلمانی او، کریگ ویلیامز، به عنوان “فوق العاده قابل دسترسی” تلقی می شود و به نمایندگان مجلس کمک می کند تا نگرانی های خود را شنیده شوند. نخست‌وزیر همچنین رویدادهای باغ بزرگی را در خیابان داونینگ برگزار می‌کند و با گروه‌های کوچک‌تری از نمایندگان مجلس ساعت 80:20 از 80 کرسی حاشیه‌ای که حزب می‌خواهد نگه دارد و 20 کرسی جدید که می‌خواهد کسب کند، ملاقات کرده است. این امر درک او را از آنچه که نمایندگان مجلس را وادار می کند و همچنین احساس خود را که برای آنها ارزش قائل است بهبود بخشیده است.
یک رهبر محافظه‌کار که با توجه زیاد، خودخواهی حزبش را چاپلوسی نمی‌کند، همیشه زندگی را سخت‌تر می‌بیند. با این حال، این امر مانع از آن نشد که نمایندگانی که در تجمعات 80:20 شرکت کرده بودند احساس افسردگی نکنند: بسیاری از آنها در تلاش هستند با این واقعیت کنار بیایند که رای دهندگان محافظه کار عملاً در کمپین انتخابات محلی به آنها دروغ گفته اند. آنها از حزب حمایت خواهند کرد، فقط برای اینکه نتایج نشان دهد که آنها به وضوح حمایت نکرده اند.
چیزی که نمایندگان مجلس از زمان خود در نخست وزیری نیز با آن ظاهر نمی شوند، درک روشنی از آنچه قرار است درباره آن صحبت کنند، است. در این مرحله از چرخه انتخاباتی قبل از انتخابات 2015، محافظه‌کاران به ربات‌های خسته‌کننده‌ای تبدیل شده بودند که خط «برنامه اقتصادی بلندمدت» را طوطی‌سازی می‌کردند. همه در وست مینستر از این عبارت خسته شده بودند، به این معنی که تازه شروع به نفوذ به رای دهندگان شده بود. اما این بار، به جز فهرست کردن «پنج اولویت»، هیچ شعاری وجود ندارد. سیاستی که سوناک بیشتر از همه در مورد آن مشتاق به نظر می‌رسد این است که همه در حال مطالعه ریاضی به 18 سال می‌رسند، که او در شروع هر دوره پارلمانی در مورد آن صحبت می‌کند انگار یک معلم خصوصی است که به کلاسش می‌گوید زمان آن رسیده است که مطالعات خود را جدی بگیرند. این یک پیشنهاد خرده فروشی عجیب به رای دهندگانی است که، همانطور که خود نخست وزیر اذعان می کند، از ریاضیات متنفر است: به حزب محافظه کار رأی دهید و ما شما را مجبور می کنیم برای همیشه ریاضی انجام دهید. یک برنامه ریاضی بلند مدت
نه تنها فقدان یک شعار واضح به این معنی است که نمایندگان نمی دانند چه بگویند. آنها همچنین به طور کامل نمی دانند که حزبشان چه چیزی را مطرح می کند. یکی از طرفداران خوش بین سوناک می گوید: «ما در حال حفاری هستیم تا بگوییم که پنج وعده وجود دارد، و آنها چه هستند. متن فرعی این است که ما داریم کار را ادامه می دهیم و اگر آن را خوب انجام دهیم، آنگاه حق خواهیم داشت که برنامه ای برای آینده تنظیم کنیم.» با این حال، زمان زیادی برای تنظیم آن باقی نمانده است.
و این مشکل مربوط به جدایی و رویکرد بی سر و صدا به چرخه اخبار است: حتی اگر رقبای سوناک و منتقدان خود را شرمنده می کنند، آنها همچنان محافظه کار هستند و همچنان نماینده برند حزب هستند. آنها کسانی هستند که زمان پخشی را اشغال می کنند که خود نخست وزیر آن را خالی کرده است و عملیات داونینگ استریت نیز با عدم قرار دادن مدام وزرا در دورهای پخش آن را باز کرده است. دلیل عدم کنار گذاشتن یک وزیر هر روز این است که به این معنی است که آنها در مورد همه موضوعاتی که ممکن است اخبار بیشتری ایجاد کنند، کباب نمی شوند. اما نکته منفی این است که برنامه های خبری هنوز جای پر کردن دارند و این کار را با پشتیبانانی انجام می دهند که برنامه های خود را دارند. در وست مینستر، مشخص است که هر مهمان استودیو طرف کدام طرف است. برای اکثر بینندگان پرمشغله که وقت مطالعه جناح های متعدد حزب محافظه کار ندارند، همه آنها محافظه کار هستند که پیام حزب را به جای برنامه کاری خود ارائه می دهند.
حتی اگر حزب به اولویت های پنج گانه خود دست یابد، این خطر وجود دارد که رجز خوانی در مورد آنها برای رای دهندگانی که زندگی آنها متفاوت است، فقط یک طعنه به نظر برسد. خیلی خوب است که به مردم بگویید لیست انتظار را در NHS قطع کرده‌اید، اما اگر آنها یا کسی که دوستش دارند دیرتر از آنچه باید دیده می‌شدند و در نتیجه کار بسیار سخت‌تری داشتند، پس آنها به طور کلی به حذف انتظارهای طولانی مدت یا اعدادی که هنوز در لیست هستند اهمیتی نمی دهم. رای دهندگان حافظه طولانی تری نسبت به سیاستمداران دارند.
زمانی که روایت وست مینستر تا زمان شروع انتخابات 2015 لیبرال دموکرات‌ها در مورد هزینه‌های تحصیلی «قیمت‌گذاری» کرده بود، بسیاری از مردم عادی این کار را نکرده بودند. همین امر ممکن است برای کسانی که زندگی‌شان شروع به بهبود می‌کند، اما هنوز نرخ‌های بالاتر وام مسکن را نبخشیده‌اند یا فراموش نکرده‌اند، صورت‌حساب‌های خانگی را خفه نکرده‌اند و ماه‌ها در لیست انتظار NHS بی‌حوصله هستند، صادق است. اگر اینطور باشد، سوناک آرزو می کند که ای کاش از زمان خود در بالای مسابقه وست مینستر استفاده می کرد و یک بنر بزرگ را به نمایش می گذاشت که نشان می داد او برای چه چیزی ایستاده و کیست، نه اینکه وانمود کند که با او کاری ندارد. چه خبر بود.