مندر شهرها و روستاهای سراسر ایالت مانیپور در شمال شرقی هند، پس از فوران خشونت قومی که در آن بیش از 70 نفر کشته و 30000 نفر مجبور به فرار شدند، برخی از خانه ها به خاکستر تبدیل شده اند در حالی که املاک همسایه دست نخورده باقی مانده اند.

خونریزی که در 3 مه آغاز شد عمدتاً کاهش یافته است، اما امید چندانی برای بازگشت سریع به حالت عادی وجود ندارد.

غذا کمیاب است؛ منع آمد و شد همچنان توسط ارتش و نیروهای شبه نظامی اجرا می شود. اینترنت به حالت تعلیق باقی می ماند. مغازه ها، مدارس و ادارات بسته هستند. هزاران نفر در کمپ های شلوغ و غیربهداشتی پناهجویان سرگردان مانده اند. و گزارش‌های خشونت‌های جدید در آخر هفته باعث آوارگی‌های تازه شد.

جان مامانگ، یک وکیل و داوطلب امداد در شهر چورچاندپور گفت: «این یک وضعیت جنگ داخلی است.

مامانگ که روز دوشنبه حتی نتوانست برنجی برای اهدا به کمپ نزدیک پیدا کند، گفت که کمبود غذا و دارو در حال افزایش است.

«مردم شروع به گرسنگی می کنند. برخی دو تا سه روز است که چیزی نخورده اند. وقتی به کمپ رسیدم، زنی به تازگی نوزادی را به دنیا آورده بود، بدون دارو یا کمک پزشکی و با لباسی که برای پنج روز پوشیده بود.

بیشتر قربانیان از قبایل عمدتاً مسیحی تپه مانند کوکی ها بودند، اما اعضای اکثراً هندوهای میتی نیز هدف قرار گرفتند.

و در شهرهایی که زمانی دو جامعه با احتیاط در کنار یکدیگر زندگی می کردند، ایده بازگشت به چنین هماهنگی ناآرامی پس از خشونت بسیار غیرقابل تصور به نظر می رسد – زمانی که دوستان و همسایگان در کنار هم ایستادند و مردان، زنان و کودکان کشته شدند.

“غیر ممکنه. آنها هرگز نمی توانند همسایه ما باشند. آلون سینگ، یک میتی در ایمفال، گفت: نه بعد از اتفاقات.

موسی وارته، یک کوکی در چورچاندپور، گفت: «جدایی تنها راه حل است» و افزود: «این پاکسازی قومی مردم تپه بود. اکنون تنها در صورتی می توانیم به عنوان یک اقلیت احساس امنیت کنیم که دولت خود را داشته باشیم.»

خانه Debory Fimsangpui در پایتخت این منطقه، ایمفال، توسط یک اوباش به آتش کشیده شد و او و خانواده اش تنها به این دلیل زنده ماندند که در آن زمان از آنجا دور بودند.

«اگر آنجا بودیم، امروز زنده نبودیم. اما ما کسانی را که مرده‌اند، سالمندان، کسانی که نتوانستند فرار کنند را فراموش نخواهیم کرد.»

این واقعیت که کوکی‌ها در شهر هدف قرار گرفتند – علی‌رغم حضور نیروهای امنیتی – برای بسیاری از اعضای قبیله تپه بر این احساس تأکید می‌کند که آنها نمی‌توانند در هیچ کجای ایالت امن باشند.

فیمسانگ‌پوی گفت: «پیش از این، کوکی‌ها فرزندان خود را برای تحصیلات عالی به ایمفال می‌فرستادند. من یک پسر دارم، دیلید که 24 سال دارد. ما هرگز نمی توانیم دوباره به دولت مانیپور یا پلیس اعتماد کنیم.

.

جرقه برای فیوز

ایالت‌های شمال شرقی هند – که بین بنگلادش، چین و میانمار قرار گرفته‌اند – مجموعه‌ای از گروه‌های قومی هستند که بسیاری از آنها با دشمنی‌های دیرینه از بین رفته‌اند.

جرقه برای آخرین شیوع خشونت در مانیپور، طرحی برای اعطای وضعیت «قبیله برنامه ریزی شده» به اکثریت میتی بود که به آنها امکان دسترسی به سهمیه در مشاغل دولتی و دانشکده ها تحت سیاست اقدام مثبت هند را می داد.

رهبران قبایل می گویند که میتی ها در حال حاضر وضعیت بهتری دارند و بر دولت، پلیس و خدمات ملکی تسلط دارند. کوکی‌ها استدلال می‌کنند که اعطای امتیازات بیشتر به آنها ناعادلانه خواهد بود و به میتی‌ها اجازه دسترسی به زمین‌های جنگلی را می‌دهد که برای قرن‌ها توسط قبایل اشغال شده است.

مییتی ها در حال حاضر Imphal دارند – که دارای مراکز خرید، مراکز ورزشی و ساختمان های اداری بزرگ است – در حالی که مناطق تپه نادیده گرفته شده اند و سرمایه گذاری بسیار کمتری دریافت کرده اند. برای هر چیز مهمی – اجتماعی، سیاسی، آموزشی یا درمانی – همه ما کوکی‌ها به ایمفال می‌آییم زیرا بسیار توسعه‌یافته‌تر از مناطق تپه‌ای است.

هر گروه دیگری را مقصر خشونت می داند. تئوری های توطئه فراوان است که اعتماد کمی که کوکی ها به دولت داشتند را تضعیف کرده است.

پلیس به حمایت از جامعه اکثریت میتی متهم شده است. کوکی‌هایی که به اردوگاه‌های امن منتقل شده‌اند ادعا می‌کنند که پلیس از آنها دفاع نکرده یا حتی به اوباش نپیوسته است.

مامنگ گفت: «مردم هیل پلیس‌هایی را دیده‌اند که یونیفرم پوشیده‌اند که برخی از اوباش را رهبری می‌کنند و تمام روستاها را به آتش می‌کشند. من برای کار در چورچاندپور نبودم، اما خانه ام در ایمفال، با ماشین، اسکوتر برقی، دارایی هایم، و تمام کتاب های حقوقم سوخته بود. دوستی که سعی داشت جلوی اوباش را بگیرد تقریباً کشته شد. او موفق به فرار شد. دولت به اوباش اجازه داد تا راه خود را داشته باشند، همدست بود.»

این احساس که بازگشتی به وضعیت ناآرام وجود ندارد در بیانیه ای که روز شنبه توسط 10 قانونگذار قبیله ای از مجلس ایالتی منتشر شد منعکس شد. آنها از دهلی نو خواستند تا یک اداره جداگانه برای مردم تپه ایجاد کند که بتواند “به عنوان همسایه با ایالت مانیپور در صلح و آرامش زندگی کند”. آنها گفتند که پس از قتل عام، زندگی در کنار میتی ها “به اندازه مرگ برای مردم ما خوب است”.

پس از دیدار روز یکشنبه در دهلی نو با آمیت شاه، وزیر کشور هند، ان بیرن سینگ، وزیر کشور مانیپور، صبح دوشنبه به خبرنگاران گفت: «تمامیت ارضی مانیپور. [would] به هر قیمتی محافظت شود.»

مردم محلی می گویند هیچ شانسی وجود ندارد که تعداد کمی از کوکی ها که زمانی در مناطق اکثریت Meitei زندگی می کردند، هرگز بازگردند – یا برعکس.

قبل از خشونت، فیمسانگ‌پوی تنها کوکی بود که در محله‌اش در ایمفال زندگی می‌کرد. او گفت که وقتی گزارش‌هایی شنید که گروهی از گروه‌های میتی به دانشگاه ایمفال حمله کرده‌اند و خواستار دیدن مدارک شناسایی دانشجویان برای جدا کردن کوکی‌ها شده‌اند، می‌دانست که دیگر هرگز نمی‌تواند در این شهر زندگی کند. او قصد دارد در چورچاندپور، دومین شهر مانیپور، که جمعیتی عمدتاً کوکی دارد، بماند.

«جدایی فیزیکی که از قبل وجود داشت اکنون به جدایی کامل تبدیل خواهد شد. من فکر می کنم که این مبنایی برای یک ایالت تپه ای جداگانه خواهد بود. ما دیگر نمی توانیم به دولت مانیپور اعتماد کنیم. نمی خواهد از ما محافظت کند. و ما نمی خواهیم فریاد کسانی را که درگذشتند فراموش کنیم. ما باید یاد آنها را زنده نگه داریم.»

(برخی از نام ها برای حفظ هویت افراد تغییر کرده است)