دبلیواز آنجایی که یک قاضی دادگاه فدرال بن رابرتز اسمیت – با افتخارترین سرباز کشور – را به قتل رسانده یا در قتل غیرنظامیان غیرمسلح در زمان خدمت در ارتش استرالیا در افغانستان همدست و مسئول آن بوده است، استرالیا اکنون باید توجه خود را به قربانیان واقعی معطوف کند. از این درگیری
در حالی که انتشار کامل حکم به تأخیر افتاده است، قاضی پرونده تهمت شکست خورده رابرتز اسمیت دریافت که بر اساس احتمالات، روزنامه هایی که از او شکایت کرده بود در دفاع از خود ثابت کرده بودند که رابرتز اسمیت یک زندانی دستبند بسته را از صخره لگد زده است. در استان ارزگان در سال 2012 قبل از اینکه به یک سرباز استرالیایی دستور داد که مرد مجروح را شلیک کند.
استان غبارآلود ارزگان افغانستان که نیروهای مسلح استرالیا برای بیش از یک دهه در آن خدمت کرده اند، یکی از فقیرترین استان ها در این کشور ویران شده از جنگ است. زندگی در این استان به حدی سخت است که در میان کمبود آب، کودکان بر اثر افتادن در چاه های عمیق خشک جان خود را از دست داده اند. نبردی که مردم محلی در تمام آن سال‌های خونریزی با آن روبه‌رو شدند، همان نبردی است که اکنون با آن روبرو هستند – نبرد علیه فقر و بی‌عدالتی. و اکنون ما تأیید بیشتری داریم که زخم های یکی از تاریک ترین فصل های تاریخ نظامی استرالیا را نیز به همراه دارد.
در سرتاسر پوشش طولانی پرونده افترا رابرتز اسمیت، دیدگاه افغانستان اغلب پنهان شده است. پس از همه اینها، آیا استرالیایی ها نام آن افغان هایی را که مرگشان در مرکز بسیاری از شهادت ها قرار داشت، به خاطر خواهند آورد؟ در میان آنها یک کشاورز با دستبند و همچنین یک مبارز معلول و اسیر بود.
این قضیه یادآور ناکامی‌های نیروهای خارجی در افغانستان، کشوری که در آن متولد شدم، و کشوری که در سال 2021 به‌عنوان گزارشگر در کابل مجبور به فرار شدم و همسر و فرزندانم را پشت سر گذاشتم، بوده است.
این همچنین یادآور این است که استرالیایی‌ها چقدر می‌توانند نسبت به رویدادهایی که در سایر نقاط جهان رخ می‌دهند – به ویژه در یک کشور کوهستانی فقیر در آسیای مرکزی – بی‌تفاوت و بی‌تفاوت باشند.
روستاییان ارزگان و مناطق اطراف آن در افغانستان که رابرتز اسمیت و همتایانش در آنجا خدمت می کردند، به مدت 20 سال در میان شورشیان طالبان و نیروهای ناتو گرفتار شدند. پس از سقوط پر هرج و مرج کابل و خروج ویرانگر نیروهای خارجی از افغانستان، آنها به زندگی فلاکت بار تحت طالبان ادامه می دهند، طالبانی که سیاست آپارتاید جنسیتی را علیه زنان و دختران پیش می برد. اما زخم‌های جنگی که «ارتش متجاوز» ایجاد می‌کند، برای بسیاری بسیار عمیق‌تر از زخم‌هایی است که توسط رژیم ستمگر ایجاد شده است.
چگونه از استرالیایی ها در افغانستان یاد می شود؟ آیا استقرار استرالیا کمکی کرد یا زندگی افغان ها را بدتر کرد؟ استرالیا در این دو دهه چه دستاوردهایی داشت؟ چرا نمی توانست میراثی از حمایت و عدالت از خود به جای بگذارد که به اتهامات جنایات آلوده شده باشد؟
افغان‌های نسل من استرالیا را به خاطر کریکت‌بازان شگفت‌انگیزش مانند شین وارن، استیو واو و آدام گیلکریست می‌شناختند. آیا نسل جوان آن را برای سربازانی که به نام جنگ آمده اند به یاد خواهند آورد؟ در جایی که جنایات جنگی ثابت شود، آیا قربانیان غرامت دریافت خواهند کرد؟ چگونه می توان غرامت قتل وحشیانه یکی از عزیزانش را جبران کرد؟
شهادت‌های قوی توسط افراد استرالیایی و افغانی که برای عدالت در دادگاه افترا رابرتز اسمیت ایستاده‌اند، شایسته قدردانی است. متأسفانه، افغان‌های آن سرزمین دور احتمالاً هرگز نمی‌توانند آن صداها را بشنوند، و احتمالاً باور نمی‌کنند که مردم از طریق روزنامه‌نگاری بی‌باک در استرالیا از طرف آنها صحبت کرده باشند. ای کاش آنها می توانستند احترام به کرامت انسانی را که این افراد و روزنامه نگاران نشان داده اند ببینند. این وقاری است که رابرتز اسمیت نشان نداد، او – که اکنون دادگاه مشخص کرده است – نمی توانست بین روستاییان محلی غیرمسلح و شورشیان مسلح تمایز قائل شود.