آعنوان دیگری برای این خاطرات خانوادگی جذاب ممکن است “کالاهای بالقوه” باشد. این عبارت توسط E Nesbit از شهرت کودکان راه‌آهن، که یکی از بنیان‌گذاران انجمن فابیان نیز بود، ابداع شد، اما کاملاً سنت لیبرال-چپ طبقه متوسط ​​را که پولی توینبی، ستون‌نویس گاردین می‌تواند برای نسل‌ها از طریق خانواده‌اش دنبال کند، در بر می‌گیرد. علاوه بر پدر و مادر و پدربزرگ و مادربزرگ او، عموزاده‌ها و خاله‌های او، همه تحصیل کرده‌ها، باهوش‌ها، مردان و زنانی که خدمات عمومی دارند، نگران مجموعه‌ای از موضوعاتی هستند که در سال‌های اخیر بسیار ضروری‌تر شده‌اند: دستمزد کم، آسیب‌های محیطی، استعمار. تصاحب و، مهمتر از همه در اینجا، شیوه ای که رکود اجتماعی وضعیت موجود سیاسی را تقویت می کند.

این باعث می شود Toynbee مفرد و شاید Toynbees جمع صدای خود راضی باشد، اما هیچ چیز نمی تواند دور از حقیقت باشد. او در کتاب بسیار صادقانه و اغلب خنده‌دار خود نشان می‌دهد که چگونه «زندگی در سمت چپ یعنی زندگی با ریاکاری اجتناب‌ناپذیر و خودآگاهی دردناک، با نیت خیر که برای همیشه مقدر شده است که از ایده‌آل‌ها کوتاه بیاید، نگرانی اجتماعی هرگز کافی نیست».

قهرمان داستان یک توینبی معروف نیست – نه کسی که توینبی هال به نام او نامگذاری شده است، نه کسی که یک مورخ لیبرال مشهور جهانی بود، و نه کسی که رمان نویس و روزنامه نگار آبزرور بود – بلکه هری والپی توینبی است. ادواردی ناخوانده در سال 1905 او برای کار در کمیسیون سلطنتی قوانین ضعیف و رهایی از ناراحتی استخدام شد. او به عنوان یک لیبرال قدیمی شروع کرد که معتقد بود به فقرای مستحق کمک های کوچکی می دهد تا آنها را دوباره روی پای خود باز کند. با این حال، او به طور فزاینده ای با اصلاح طلبان اجتماعی بئاتریس وب و جورج لنزبری، که استدلال می کردند که ناکارآمدی اقتصادی و اجتماعی را نمی توان در سطح فردی حل کرد، همسو شد، اما نیازمند مداخله دولت است. استرس ناشی از دستکاری این موقعیت های متناقض و در عین حال مجاور، هری توینبی را به یک فروپاشی روانی سوق داد.

پولی توینبی به طور مبهم در مورد داستان غم انگیز پدربزرگش می دانست، اما اخیراً متوجه شد که او تقریباً 40 سال در یک پناهگاه زندگی کرده است، زمزمه های خود را – “احمق احمق” – و چند سال قبل از تولد او در سال 1946 مرده است. او در مبارزات ذهنی هری اقدامی را از شکاف مخرب بین مواضع لیبرال و سوسیالیستی می‌بیند که چپ‌های بریتانیا را برای نسل‌ها آزار می‌داد و به راست‌ها اجازه می‌داد در قدرت باقی بمانند. و او باید بداند. در سال 1983 او به عنوان کاندیدای حزب تازه تأسیس سوسیال دموکرات ایستاد، چیزی که باعث می‌شد پدر کمونیست او به قبرش برود.

از اینجا داستان های نابسامانی خانواده تشدید می شود. پسر هری، آرنولد، مورخ، وجود دارد که با زنی وحشتناک ازدواج می کند که راه های جدی او را مسخره می کرد: کالاهای بالقوه، که بسیار غیردنیایی هستند، تمایل دارند که انتخاب کنندگان خوبی نباشند. عروس آرنولد، روزالیند، نوه کنتس کارلایل، یک اشراف متمایل به رادیکال بود که مراقب بود هر گونه پیشنهاد عقبگرد اخلاقی را با ریختن محتویات انبار شراب قلعه هاوارد به دریاچه خنثی کند. توینبی معتقد است که همین تتوتالیسم شادی آور باعث بسیاری از الکلی های خانواده، از جمله پدرش، فیلیپ، روزنامه نگار آبزرور می شود.

و سپس خود پولی وجود دارد که او نور شدید پزشکی قانونی را بر او می تاباند. چیزی که او پیدا می کند، خوشبختی موروثی است که به جای هزاران جریب یا میلیون ها هکتار در بانک، به شکل اعتماد و ارتباطات است. این بود که به او اجازه داد تا تحصیلات خود را به طرز شگفت انگیزی به هم بریزد (شکست 11 به علاوه و درجه O، ترک تحصیل در آکسفورد) و با این حال در نهایت با یک حرفه با درآمد خوب به عنوان یک روزنامه نگار متخصص در بدبختی دیگران ظاهر شد.

Toynbee می‌خواهد ما بفهمیم که او از شانس‌های دوم و سوم لذت می‌برد که برای کسی با پس‌زمینه‌ی کلاس متفاوت باز نبود. بدتر این واقعیت است که امروز اوضاع بهتر نیست، در واقع بدتر می شود. او ارقامی را دارد که نشان می دهد افزایش تحرک اجتماعی در سطح زمین گیر کرده است و شکاف بین غنی و فقیر در حال افزایش است. علیرغم تلاش های مختلف Toynbees، اقدام فردی این مشکل را برطرف نمی کند. او اصرار دارد که اکنون آنچه نیاز است این است که طبقه سیاسی اراده ای برای جلوگیری از تحویل این میراث سمی به نسل دیگر پیدا کند.