به‌عنوان هماهنگ‌کننده Hacan (انجمن هیترو برای کنترل صدای هواپیما)، مقاله کوکو خان ​​را برای تشخیص سر و صدا به‌عنوان یک مشکل جدی سلامتی تحسین می‌کنم (از پشت بام‌ها فریاد بزنید: آلودگی صوتی در شهرها و شهرها ما را می‌کشد، 10 آوریل) . این موردی است که به پرواز در زیر رادار ادامه می دهد و نیاز به اقدام جدی دولت در همه سطوح دارد.

بر اساس گزارش آژانس محیط زیست اروپا، آلودگی صوتی دومین تهدید بزرگ زیست محیطی برای سلامتی است که باعث مرگ زودرس 12000 نفر در سال می شود. در واقع، در هیترو، حداقل 725000 نفر در حال حاضر در معرض صدای هواپیما هستند، که انتظار می رود در صورت ساخت باند سوم، این رقم بیش از دو برابر شود.

در حالی که مطمئناً یک مشکل مالی در رابطه با توانایی کاهش تأثیر صدای هواپیما یا در واقع دور شدن از آن وجود دارد، واقعیت این است که صدای هواپیما برای همه مشکلات سلامتی ایجاد می کند. نگران کننده است، بسیاری از مردم ممکن است حتی تا زمانی که آسیب وارد نشده است، از آن آگاه نباشند.

ارائه یک برنامه نوسازی فضای هوایی در چند سال آینده شاهد تغییراتی در مسیرهای پرواز در سراسر کشور خواهد بود که شدت سر و صدا را برای جوامع سرفراز افزایش می دهد و احتمالاً بسیاری از جوامع را برای اولین بار در معرض صدای هواپیما قرار می دهد.

تحقیقات آکادمیک به طور مداوم نشان داده است که سر و صدای هواپیما در سطوح دسی بل پایین تر از آنچه قبلا تصور می شد بر سلامت افراد تأثیر می گذارد و مردم نسبت به سایر روش های حمل و نقل نسبت به صدای هواپیما حساسیت بیشتری پیدا می کنند.

تقصیر در نهایت به پای دولت برای سرعت یخبندان پیشرفت در رسیدگی به معضل سروصدا، علیرغم تشخیص مضرات آن برای سلامتی، است. یک راه حل ساده برای کمک به جوامع محلی وجود دارد و آن این است که صدای هواپیما را به یک مزاحمت قانونی تبدیل کنیم.
پل بکفورد
انجمن هیترو برای کنترل صدای هواپیما

من کاملاً با مقاله کوکو خان ​​و عدم حساسیت مردم در مناطق مسکونی شهری که آلودگی صوتی اضافی را به محیط زیست وارد می کنند موافق هستم. صدای بلند از بلندگوهای بی سیم یک مشکل نویز جدید است. افرادی که در ساعت 1 بامداد در باغشان فریاد می زنند «الکسا، بازی کن…» کاملاً غیرقابل قبول است، اما این نگرش «من پادشاه قلعه خود هستم» در سراسر انگلستان وسط ساکت شده است.

پاسخ از این جهت ساده است که مقامات محلی می توانند قانون «سکوت» را وضع کنند، مبنی بر این که هیچ ساکنی نمی تواند در هر زمانی سر و صدایی ایجاد کند که در مرز آنها نفوذ کند. با این حال، پلیس این موضوع یک مشکل خواهد بود.
نایجل ویدون
ویتم، اسکس

مقاله شما به سر و صدا در مناطق شهری اشاره دارد، اما این افسانه که حومه شهر، به ویژه در ماه های زمستان، آرام است، صحت ندارد. از اواخر سپتامبر تا اواخر بهار، و از سپیده دم تا غروب، هوا مملو از رونق ترساننده های صوتی متعددی است که به عنوان “Bangers” شناخته می شوند. این تفنگ های پروپان با سرعت 120 دسی بل (تقریباً دو برابر میزان مجاز برای وسایل نقلیه موتوری) تخلیه می شوند و تا 12 بار در ساعت شلیک می کنند. هدف محافظت از محصولات جوان است، اما اغلب آنها برای ماه ها در یک زمان روشن می شوند. برخلاف سایر صنایع که ساعات کار و اختلال در آن کنترل می شود، هیچ گونه کنترل و مقرراتی در مورد استفاده از این دستگاه ها وجود ندارد و ماموران محیط زیست ناتوان از هرگونه اقدامی هستند.

اتحادیه ملی کشاورزان کدی را در مورد نحوه بهره برداری از آنها تهیه کرده و گفته است که باید از آنها فقط به عنوان آخرین راه حل استفاده شود، اما این کد بدون هیچ پشتوانه قانونی معمولاً نادیده گرفته می شود.
کنت پارکر
راتلزدن، سافولک