یوروویژن امسال یک بیانیه سیاسی بود – هر آنچه که برگزارکنندگان ممکن است بخواهند | زوئی ویلیامز

تیاتحادیه رادیو و تلویزیون اروپا، که یوروویژن را سازماندهی می کند، مانند بانک مرکزی اروپا است: هر زمان که از آن خواسته می شود تصمیم مهمی اتخاذ کند، همیشه می توانید برای تصمیم گیری اشتباه به آن تکیه کنید و این کاملاً به ترکیبی از حسن نیت و اینرسی بستگی دارد که باعث می شود جامعه بین المللی به آن ادامه ندهد. شرط آن یک احساس عمومی است که «اوه خوب، دوباره تماس اشتباهی برقرار کرد. بیخیال. شانس بهتر در سال آینده/بحران مالی جهانی آینده» و این بحرانی است که عمدتاً نتیجه می دهد. این بار فردا فراموش خواهیم کرد که به ولودیمیر زلنسکی اجازه نمی دهد به جای اوکراین میزبان مسابقه باشد، زیرا نمی خواست این رویداد سیاسی شود. بنابراین من فقط می خواهم یک ثانیه مکث کنم تا بگویم چقدر احمقانه بود.

ناگزیر، اوکراین تمام چیزی بود که همه در مورد آن صحبت می کردند: این متن فرعی و فرعی بود، از آهنگ افتتاحیه، Stefania از ارکستر Kalush، برندگان اوکراینی سال گذشته، تا مرکز هیجان انگیز، اجرای You’ll Never Walk Alone که توسط دانکن لارنس هلندی و همچنین هر کس دیگری. جنگ از هر زاویه ای مورد انتقاد قرار گرفت، در حالی که پوتین با گلوله باران زادگاه مهاجران اوکراینی، Tvorchi، با انتقام جویی افسانه ای یک مادرخوانده پری ناخوانده، به وضعیت نابسامان خود پاسخ داد. فکر کردن به اینکه با سرپوش گذاشتن بر رئیس جمهور اوکراین، شب می تواند به نوعی در بالای رویدادهای جهانی شناور باشد خنده دار بود: این یک تظاهرات ضد جنگ چهار ساعته بود، با نئون اضافی.

هدف از حفظ بی طرفی، سیاست یا یوروویژن یا احتمالاً هر دو را اشتباه می فهمد. یوروویژن از زمان آغازش سیاسی بوده است، با اولویت های رای گیری بین کشورها به اندازه کافی وابستگی های سیاسی را دنبال می کند که این حوزه مطالعات آکادمیک خاص خود را دارد و تجزیه و تحلیل می کند که کدام کشورها در کدام دسته قرار دارند و چگونه در طول زمان تغییر کرده است. من مطمئن هستم که چیزی در مورد آن وجود دارد. بلوک نوردیک از زمانی که تجزیه و تحلیل های آماری جدی شروع شد (اواخر دهه 90) به عنوان دزد ظاهر شد. این وضعیت خود را به عنوان یک موجودیت ژئوپلیتیکی ساخت که به نوبه خود هویت فرهنگی قوی تری ایجاد کرد. چگونه می توانید آن را غیرسیاسی کنید؟

خود شب همیشه کارکرد سیاسی خاصی را انجام می‌دهد، چیزی شبیه کریسمس خانوادگی، جایی که طرف‌های متخاصم اختلاف خود را برای داوری توسط گروه مطرح می‌کنند: ترکیه – یونان، ارمنستان – آذربایجان، گرجستان – روسیه. این در واقع است خیلی مانند یک کریسمس خانوادگی، زیرا گروه هرگز واقعاً نمی‌داند که چگونه نقش قضایی خود را انجام دهد و بسته به میزان مستی، به طور تصادفی طرفی را انتخاب می‌کند. هیچ کس نگفت که یوروویژن در سیاست موثر است. این فقط هر چیزی است جز غیرسیاسی.

بهترین کاری که از نظر سیاسی انجام می دهد، نشان دادن نارضایتی است. این بسیار ظریف تر از یک اوباش است. درجاتی از مخالفت وجود دارد، از اخراج (روسیه در سال 2022)، تا نقاط تهی قابل بازیابی اما دردناک (بریتانیا در سال 2003، که کاملاً به عنوان پاسخی به حمله به عراق شناخته شد، با وجود کیفیت آهنگ جمینی).

من به شما می گویم که چه چیزی خوش شانس بود – که شب یک هفته پس از تاج گذاری فرا رسید، نه قبل از آن. اگر به لباس نبرد پنی موردانت بعد از قافله جنگجوی حشره‌ای نتا یا قطار مخملی قرمز 40 فوتی شاه چارلز پس از لباس نظامی گل‌های دیدنی کرواسی نگاه می‌کردیم، به این فکر می‌کردیم: همه اینها بسیار اردویی است، بسیار ملودراماتیک، درست مثل یوروویژن، نه به خوبی – بیا، او حتی شلوارش را هم در نیاورد. همه مناسک شبیه هم هستند، اما همه آنها برابر نیستند: آنها وجود دارند تا ما را حول یک اصل جمع کنند. اصل یوروویژن – اینکه چیزهای بیشتری ما را متحد می کند تا اینکه ما را از هم جدا کند، یا به قول لیورپول، “یکپارچه ایستاده ایم” – ممکن است بدبینانه باشد، اما حداقل (برخلاف، مثلا، “وفاداری”) معنایی دارد.