آرonan O’Gara یکی از معدود افرادی است که از تور شیرهای بریتانیا و ایرلند در سال 2009 هنوز با آنها در تماس هستم. من با او رابطه خوبی داشتم و از صحبت کردن با او در مورد فلسفه راگبی و نحوه نگاه او به بازی بسیار لذت می برم. من به یاد دارم که او را یک روز قبل از شکست لاستر لنستر در فینال فصل گذشته دیدم و به راحتی می توان گفت در گذشته، اما اعتماد به نفس واقعی در او وجود داشت که تیمش چه چیزی می تواند به دست آورد. من فکر می کنم این فصل نیز شبیه به آن باشد.

من طی چند سال گذشته به طور پراکنده با او چت کرده ام و از آرزوهای او، خواسته هایش از خودش و چیزهایی که فکر می کند می تواند انجام دهد، شگفت زده شده ام. من تعجب نمی کنم زیرا فکر می کنم او توانایی دارد، اما این فقط وضوح و اعتماد به نفسی است که او دارد. وقتی سرمربی یا رهبر هستید و اعتماد به نفسی دارید، که ساخته نمی‌شود، بلکه ذاتاً احساس شماست، انتقال آن پیام و فیلتر کردن آن به تیم شما بسیار آسان‌تر است.

او انسانی بسیار تاثیرگذار و مربی است که بدون شک برای مدت طولانی در این سطح فعالیت خواهد کرد. او یکی از معدود افرادی است که با مربیگری در Racing 92، Crusaders، مدتی را در فیجی گذرانده و سپس به La Rochelle رفته است. او اطلاعاتی را جمع آوری کرد و آن را بازگرداند و به موفقیت واقعی تبدیل کرد. شاید برای سایر مربیان درس عبرت باشد.

این مسیر خوب پیموده نشده بود، اینطور نیست که نقشه‌ای وجود داشته باشد که او دنبال می‌کرد، او فقط رفت و خودش آن را انجام داد، اما نگرش او همیشه همین بوده است. او فقط می رود و کارها را انجام می دهد. او در تیم هایی با عملکرد فوق العاده بالا حضور داشته و خود را در راگبی و فرهنگ غرق کرده است. این مهم است زیرا مربیان مدرن واقعاً در درک افراد خوب هستند. هر بازیکن راگبی استعدادی دارد، اما این شخص است که آن استعداد را هدایت می کند، بنابراین اگر فرد را نشناسید، بهترین بهره را از استعداد خود نخواهید برد و او این را می فهمد. برخی از مربیان باتجربه تر متوجه این موضوع شده اند و باید با تمام ضریب هوشی راگبی که دارند خود را وفق دهند.

در لاروشل، اوگارا یک تیم التقاطی ساخته است و این نمونه ای از تجربه مربیگری او است. تیم او این لحاف متشکل از بازیکنان از سراسر جهان است. اوگارا نه چندان دور به عنوان بهترین بازیکن جام قهرمانان اروپا انتخاب شد و او یک جادوگر بود اما یک ستاره بزرگ نبود. من به تیم او نگاه می کنم و احتمالاً پسر پوستری وجود ندارد، اما شاید قدرت آنها در جمع است. او توانسته است کیفیت مکمل زیادی را جمع کند و این وظیفه یک سرمربی خوب است. این به استخدام و گزینش برمی گردد و به نظر می رسد که او این دو چیز را حل می کند.

گفته می‌شود، لاروشل هنوز پر از کیفیت است و استعدادی در زندگی دارد. وقتی آنتوان هستوی، تاورا کر-بارلو، جاناتان دانتی یا ریموند رول هستید، وقتی کیفیت به سمت کیفیت می رود، یک احساس واقعا دوست داشتنی وجود دارد. شما می توانید شانه های بازیکنانی را که کارهای خاص انجام می دهند و اعتماد به نفس دارند تعقیب کنید. کریس اشتون 100 تلاش در لیگ برتر انجام داد و از تعقیب بازیکنان راگبی باکیفیت حرفه ای ساخت. او در ردیابی بازیکنان واقعاً خوب بسیار غریزی بود و جوایزی را درو می کرد. لاروشل بازیکنانی دارد که می توانند باعث آسیب مطلق شوند و بازیکنانی از این قبیل، شما می خواهید روی شانه های آنها قرار بگیرید تا آنها نیز به نوبه خود در انتظار این موضوع زنده شوند.

ناامیدی در مورد Leinster وجود دارد که سرانجام به پنجمین عنوان قهرمانی خود دست پیدا کند، آنها از انجام تمام مسابقات حذفی خود در استادیوم آویوا بهره برده اند، اما ناامیدی چیزی نیست که بتوان در ورزش نخبگان به آن اعتماد کرد. یک علامت سوال هنوز روی لنستر وجود دارد و این است که چگونه آنها می توانند تیمی را که از نظر فیزیکی به اندازه لاروشل مسلط هستند، اداره کنند. شما می توانید آن را در شرایط خاصی بفهمید، آنها در اسکرام خوب خواهند بود، اما لینستر با ماول رانندگی تولوز مبارزه کرد و لاروشل بهتر است. Leinster از لحاظ تاریخی با مردان بزرگ اطراف پارک مبارزه می کند و La Rochelle دارای این نمونه های منحصر به فرد راگبی است که مبارزه با آنها بسیار دشوار است. ویل اسکلتون یکی است – راگبی می تواند هر چقدر که دوست دارد تغییر کند، اما فیزیک بدنی همیشه در صدر لیست خواهد بود، به ویژه زمانی که 140 کیلوگرم وزن دارید. لوانی بوتیا دیگری است، دانتی نیز. آنها سه انسان بسیار خاص در زمین راگبی هستند که فوق العاده مخرب هستند. هیچ کس واقعاً نتوانسته این معما را حل کند – شما نمی توانید 30 کیلوگرم در یک دو هفته وزن اضافه کنید. می‌توانید تکل‌های دوبل و بقیه آن‌ها را ببینید، اما اگر لنستر بیش از حد متعهد شود، لاروشل خوشحال خواهد شد.

Leinster می‌خواهد یک بازی با سرعت بالا بازی کند و آن‌ها را به‌صورت پاره پاره اجرا کند. اکستر در زمان‌هایی در نیمه‌نهایی کار معقولانه‌ای انجام داد، اما، در حالی که نمی‌توانم از روی تجربه صحبت کنم، فکر می‌کنم سخت‌ترین کار در زمین راگبی، دفاع از یک ماول رانندگی است. بنابراین وقتی در مورد تیم های خسته کننده صحبت می کنیم راه های زیادی برای انجام آن وجود دارد. دویدن در اطراف با سرعت بالا یکی از آنهاست، اما داشتن یک بسته تخلیه انرژی که پاهای حریفان را تضعیف می کند نیز همینطور است. من هر کسی را به چالش می کشم تا به مدت 30 ثانیه روی درختی بچرخد و در انتهای آن احساس کند که می خواهد با سرعت دویدن. اگر لنستر بتواند راهی پیدا کند تا این قدرت را از لاسله دور کند، شانس بزرگی دارد. من خیلی مطمئن نیستم که آنها می توانند.