یک سرباز کهنه سرباز گورکایی که هر دو پای خود را در افغانستان از دست داده بود، پس از رسیدن به قله اورست به تاریخ کوهنوردی دست یافت.

هاری بودا ماگار که در کانتربری، کنت زندگی می کند، در ساعت 3 بعدازظهر روز جمعه به قله بلندترین کوه جهان رسید و صعود را در 17 آوریل آغاز کرد – دقیقاً 13 سال از زمانی که پاهای خود را پس از انفجار IED از دست داد.

در حالی که 18 روز در کمپ اصلی اورست منتظر بود تا هوا روشن شود، کهنه سرباز و خدمه اش با شرایط یخبندان مواجه شدند و دو جسد را دیدند که به پایین کشیده شدند.

او در گفتگو با خبرگزاری PA از کمپ اصلی کوه اورست، گفت: “همه ژاکت های من کاملا یخ زده بودند. همش یخ زده بود حتی آب گرممان را هم در قمقمه آب گرم ریختیم و آن هم یخ زده بود و نمی‌توانستیم بنوشیم.»

وی ادامه داد: وقتی پایین آمدم اکسیژن تمام شد. بچه‌ها اکسیژن دریافت کردند… من داشتم به دستانم برخورد می‌کردم و 30، 40 دقیقه اکسیژن داشتیم، و هنوز حدود دو، سه ساعت فرصت داشتیم که پایین بیایم.»

با این حال، هوای بد باعث شد که عینک آفتابی و ماسک اکسیژن او یخ زده باشد و او فقط چند دقیقه را در بالای کوه بگذراند.

در طول این چالش، او توسط تیمی از کوهنوردان نپالی به رهبری کریش تاپا، که همچنین یک رهبر سابق نیروهای کوهستانی گورکا و SAS بود، حمایت می شد. بودا ماگار اولین فرد قطع عضو بالای زانو بود که به بلندترین کوه جهان صعود کرد.

بودا ماگار گفت که احساس می‌کرده زندگی‌اش «کاملاً به پایان رسیده است» وقتی که پاهای پایینی‌اش را در افغانستان از دست داد و با اعتیاد به الکل و افسردگی مبارزه کرد.

او گفت: «من تا سن 19 سالگی در نپال بزرگ شدم و دیدم که در آن روستاهای دور افتاده چگونه با افراد معلول رفتار می شود. «بسیاری از مردم هنوز فکر می کنند که ناتوانی گناه زندگی قبلی است و تو سربار زمینی. من خودم این را باور کردم زیرا همان چیزی بود که دیدم. اینطوری بزرگ شدم.»

او ادامه داد: زمان بسیار سختی بود و در یک مقطع زمانی بیش از حد مشروب می‌نوشیدم تا فقط درد و احساسات و همه چیزهایم را کنترل کنم و چند بار سعی کردم خودم را بکشم.

وی افزود که اولین بار زمانی که با پای برهنه به سمت مدرسه می رفت به صعود به اورست فکر کرد و قصد داشت این کار را در سال 2018 انجام دهد. با این حال، افراد نابینا و قطع عضو در تلاش برای کاهش تعداد کوهنوردانی که در قله جان خود را از دست می دهند ممنوع شدند.

این کهنه کار به کمپینی برای حذف این ممنوعیت کمک کرد تا بتواند برای صعود به قله تلاش کند.

بودا ماگار نپال را ترک کرد تا به عنوان سرجوخه در هنگ غورکا در ارتش بریتانیا خدمت کند.

هنگامی که از کوه پایین می آید، می گوید که مشتاقانه منتظر گذراندن وقت با خانواده اش است و می خواهد به افغانستان برگردد و زمانی که پاهایش را از دست داد، به آنجا برگردد تا بتواند بگوید “متشکرم”.

گفت: «بدون [losing my legs]من به اورست صعود نمی‌کردم، بنابراین و حتی خیلی مهم نیست. هر اتفاقی بیفتد، برای خیر اتفاق می افتد.»