اسسوپر مارکت ها آنها چه هستند؟ مکان هایی برای خرید، برای پر کردن یخچال شما؟ جامعه شناسان استدلال کرده اند که آنها “غیر مکان” هستند – بی روح، پست تر از بقالی های کوچک تر، شواهدی از وحشت زراعت مدرن، زیارتگاهی برای پیش پا افتاده بودن مصرف گرایی. برای Don DeLillo، در White Noise، یک سوپرمارکت «ما را از نظر روحی تغییر می‌دهد، ما را آماده می‌کند، این یک دروازه است… همه حروف و اعداد اینجا هستند، همه رنگ‌های طیف، همه صداها و صداها، همه رمز و کلمات تشریفاتی. عبارات.”

آنی ارنو، برنده جایزه نوبل ادبیات 2022، سوپرمارکت ها را به عنوان یک منظره و نوعی عوام می بیند. در هیچ فضای دیگری، خصوصی یا عمومی، مردم “با همنوعان خود بیشتر در تماس نیستند”. با این حال، از آنجا که خرید اغلب به عنوان یک کار طاقت فرسا، و در عین حال یک کار روزمره زنانه به تصویر کشیده می شود، سوپرمارکت ها توسط «سیاستمداران، روزنامه نگاران، «کارشناسان» نادیده گرفته می شوند، که در نتیجه، «واقعیت اجتماعی فرانسه امروز را نمی دانند».

به نورها نگاه کن، عشق من یک مقاله خاطرات نگارانه است که در نوامبر 2012 آغاز شد، در سال 2014 در فرانسه منتشر شد و اکنون برای اولین بار توسط آلیسون ال استرایر به انگلیسی ترجمه شده است. Ernaux بازدیدهای سالانه از یک فروشگاه Auchan در سرگی در حومه شمال غربی پاریس، بخشی از مرکز خرید Trois-Fontaines را نمودار می‌کند. «وقتی اواخر شب از کنار آن رد می‌شوید، پس از پیاده‌شدن از قطار شهری، توده‌ی ساکت آن متروک‌تر از یک قبرستان است.» با این حال، او که از انسداد نویسنده رنج می برد، برای «فرار از تنهایی» به آنجا می رود.

به گفته او، سوپرمارکت ها بیشتر از مراکز خرده فروشی هستند، بلکه اقلیم های کوچک هستند. قدم زدن در یک فضای گرم هر جا که بروید تقریباً مانند پیاده شدن از هواپیما در قاهره هنگام ورود از پاریس است. آنها مانند کازینوها از محیط اطراف خود جدا شده اند. از دست دادن یاتاقان خود آسان است. “از آنجا که ساعت وجود ندارد، زمان در جایی دیده نمی شود.” دما تنظیم می شود، قفسه ها می چرخند و تازه می شوند، محیط به دقت تعدیل می شود. رفتن به داخل «به طور ناگهانی فرود آمدن در جوش و خروش، وحشت و درخشش چیزهاست».

ارنو، که پاییز امسال 83 ساله می شود، به یاد می آورد زمانی که سوپرمارکت ها به منظره شهری اضافه شده بودند. «من هیجان پنهانی را در قلب هایپر مدرنیته احساس می‌کردم، که برای من این مکان به شکلی جذاب نمادی بود. این مانند یک تبلیغ وجودی بود.» حادترین لحظات کتاب او همگی در گذشته اتفاق می افتد – خاطرات بازدید اولیه از یک کارفور، جایی که او یک چرخ دستی را تا لبه پر کرد زیرا “ما از کمبود کامل مواد غذایی می ترسیدیم”. یک Intermarché مورد علاقه که در آن “اشک از چشمانم سرازیر شد با این فکر که دیگر هرگز برای مادرم که تازه مرده بود، شکلات نخواهم خرید”.

نگاهی به نورها در مورد اینجا و اکنون کمتر چیزی برای گفتن دارد. این ممکن است به این دلیل باشد که Ernaux به سختی با کارکنان و مشتریان در Auchan صحبت می کند. وقتی او این کار را انجام می دهد، مبادلات متوقف می شوند. او اعتراف می‌کند که در مورد کارگری که سیب‌ها را زنگ می‌زند، «می‌خواهم از او درباره حقوقش بپرسم. جرات ندارم من نمی توانم از وضعیت مشتری خود خارج شوم.» آیا اگر یک غیر مشتری از یک غریبه بپرسد چقدر دستمزد دریافت می کند کمتر پیش می آید؟ اشاره‌های کوتاهی به آتش‌سوزی یک کارخانه پوشاک در بنگلادش وجود دارد، اما برای نویسنده‌ای که همیشه درباره پیشینه‌ی کارگری‌اش سخن گفته است، عجیب است، او با سوپرمارکت به‌عنوان موجودی منزوی و جدا شده از کشمکش‌های کشاورزان یا حمل‌ونقلان رفتار می‌کند.

ارنو سبک نوشتاری خود را «تخت» توصیف کرده است. اینجا، خیلی وقت ها، حامی است. او خود را در مورد اینکه آیا مردم در سوپرمارکت را به عنوان “سیاه پوست” توصیف کند یا خیر، گره خورده است. یک قطعه دردناک وجود دارد که در توصیف اینکه چگونه مشتریان فقیرتر احتمالاً قیمت اقلام را بررسی می کنند به جای اینکه آنها را در چرخ دستی بیاندازند، می نویسد آنچه فکر می کند در سر آنها می گذرد: «تحقیر کالاهای تجاری: آنها بسیار گران هستند. پس من هیچ ارزشی ندارم.»

سوپرمارکت ها مهم هستند. سوپرمارکت ها سرشار از داستان هستند. با این حال، تعداد کمی از این کیسه‌های نوشته‌ها بیرون می‌آیند، که بیش از حد متکبرانه و پیش پا افتاده است که شایسته انتشار در این حالت خام است. ارنو می گوید: “من در تشخیص و درک لحظه حال مشکل دارم.” و او یک نکته دارد.