“مندر زمان‌های قدیم، در کشور قدیمی لتونی، دختری از شهر خارج می‌شود و به جنگل می‌رود تا قارچ‌ها را در یک سبد جمع کند، مانند کودکی در یک افسانه. بنابراین نهمین رمان جذاب لیندا گرانت، داستان جنگل، آغاز می شود. سال 1913 است، مینا مندل 14 ساله، دختر یک تاجر آرد یهودی مرفه در ریگا، دختری قارچ جمع‌آوری می‌کند که در حین راه رفتن با یک جلسه مخفیانه پسران بلشویک برخورد می‌کند. آواز می خوانند. یکی از آنها از او می خواهد برقصد. مینا که کمی ترسیده بود، “احساس کرد چیزی در او جابجا شده است، مکانیزمی که او را مانند ساعتی ارزان به ازدواج زودهنگام و کپی شکل آردی کم رنگ مادرش می پیچاند.” تغییر به درستی در حرکت است. هنگامی که مینا شجاعت بازگشت به جنگل را به دست می‌آورد، برادر کوچکترش، ایتزیک، به دنبال او می‌آید و شاهد اولین بوسه پاک او می‌شود. او با خوشحالی این خبر را به برادر بزرگشان، جوسل، گزارش می دهد. جوسل از ترس اینکه پدرش خبر آن را بشنود و مینا روحیه را به یک ازدواج بدبختانه وادار کند، در حالی که نگران فرار از پیش بینی های خفه کننده تجارت پدرش است، به آنها پیشنهاد می کند که به آمریکا مهاجرت کنند.

همانطور که گرانت اشاره می کند، داستان های عامیانه با یک سفر آغاز می شود. این سفر خاص، مینا و ژسل را تا انگلستان می برد، جایی که ابتدا کمبود بودجه و سپس شروع جنگ مانع از عبور به سمت نیویورک می شود. در عوض آنها در لیورپول مستقر می شوند. پدر و مادر و سه خواهر و برادرشان که در ریگا رها شده‌اند، باید به شیوه‌های متفاوت رنج‌های «زخم بزرگ قرن بیستم» را تحمل کنند، اما در جامعه یهودی براونلو هیل، نزدیک‌ترین مینا با ایده‌آلیسم بلشویستی پسران در امان هستند. در جنگل در کافه تریا یک کارخانه مهمات در طول “جنگ بزرگ” کار می کند. در همین حال، جوسل به جبهه شرقی فرستاده می‌شود، جایی که او نیز داستانی را به دست می‌آورد که صیقل داده می‌شود و به نسل‌ها منتقل می‌شود: او جان یک سرباز همکار، یهودی لهستانی را که بعداً شوهر مینا می‌شود، نجات می‌دهد.

داستان جنگل با ردیابی قوس زندگی مینا در تمام طول قرن بیستم، انتظارات را به چالش می کشد. این یک حماسه خانوادگی گسترده است که به زیبایی در کمتر از 300 صفحه گنجانده شده است، داستانی از همگون سازی یهودیان از حاشیه تاریخ یهود. وحشت آزار و اذیت و قتل عام، گاز و نسل کشی، خارج از صحنه و برای افراد دیگر رخ می دهد. همانطور که ایتزیک در مورد همسران مینا اظهار می کند، آنها “مهاجران هستند، نه تبعیدی یا مهاجر”. موقعیت آنها در لیورپول به عنوان “اعضای بورژوازی مشتاق” است. در حالی که مینا و جوسل باید وزوز گوش مداوم یهودی ستیزی بریتانیا را تحمل کنند، سروصدای آن فقط گاهی به غرشی ترسناک تبدیل می شود. آنها عمدتاً به مشغله های معمولی مردم عادی می پردازند: ازدواج می کنند، خانه و تجارت می کنند، بچه دار می شوند، آن بچه ها را رها می کنند. آنها نام خود را انگلیسی می کنند. آهسته آهسته، در طول نسل ها، آنها جذب می شوند. این یک فرآیند تصادفی و ناهموار باقی می ماند. به همان سرعتی که هر کسی می تواند تغییر کند، جهان سریعتر تغییر می کند. مینا باید خود را با کشوری جدید با آداب و رسوم و زبان ناآشنا وفق دهد. دخترش پائولا، با لباس‌های شیک و لهجه شیشه‌ای برش‌خورده‌اش که از بی‌بی‌سی کپی شده است، باید در لندن پس از جنگ که در آن نگرش به رابطه جنسی و ازدواج زیر و رو می‌شود، حرکت کند.

گرانت در بیش از 30 سال، هم در رمان‌ها و هم در داستان‌های غیرداستانی‌اش، خود را وقایع‌نویس زیرک تاریخ اجتماعی ثابت کرده است. در «داستان جنگل»، حتی بافت نوشته‌های او بازتاب دوره‌اش است: زبان ساده داستان عامیانه جای خود را به نثر آرام رمان‌نویسی مانند الیزابت تیلور می‌دهد و سپس به دیالوگ‌های سست‌تر و بیشتر. – سبک سنگین با آسان شدن قراردادهای اجتماعی، شکست ازدواج ها، بلعیده شدن والیوم و بیرون آمدن روابط همجنس از سایه ها. این همان لیورپولی است که گرانت در آن بزرگ شده است – پدر و مادر مادرش از کیف به آنجا مهاجرت کردند، پدرش از لهستان تحت اشغال روسیه – و او آن را به زیبایی، مشاهده‌ای تیز و با شوخ طبعی و مهربانی فرا می‌خواند.

راوی دانای کل گرانت بر روی داستان معلق می ماند، به طور اتفاقی ارجاعات به رویدادهای آینده را رها می کند، حکایتی را با مشاهده ای که یک شخصیت تا دهه ها بعد نخواهد ساخت، مشخص می کند. در برابر این تصور که زندگی یک داستان بی پایان است، گرانت ساخت و بازسازی دقیق روایت مهاجر، داستان های خانوادگی را با وسواس و بازگویی، آغاز، میانه و پایان خود تازه ساخته شده تنظیم می کند. این یک موضوع متقاعد کننده است و بهترین کار را نه در میان گویی های گاهی سنگین گرانت در مورد نظریه داستان سرایی، بلکه در تار و پود زندگی شخصیت های او: ضرورت های سیاسی که داستان های آنها را شکل می دهد، استانداردهای فرهنگی در حال تغییر که آنها را مجدداً قاب بندی کنید، تکرارهایی که لبه های آنها را از بین می برد و آنها را به اسطوره تبدیل می کند، میراث هایی که از نسلی به نسل دیگر منتقل می شوند. آنچه باقی می ماند ممکن است خاطرات نادرست یا اغراق یا دروغ های صریح باشد. آنچه مهم است این است که خود شخصیت ها از این صفحات سرچشمه می گیرند، زنده و فراموش نشدنی.